کلاغ ها

برای پدر نوبت دکتر قلب گرفته ام. در حیاط قدیمی بیمارستان منتظریم تا دکتر بیاید. 

صبحِ زود آمدیم.

آسمان ابرهای پراکنده ای داشت.

پدر گفت: آن درخت کهن را آب نداده اند، دارد خشک می شود. حیف نیست؟"

درخت چنار بلندی بود که سن و سالی ازش گذشته بود. برگ هاش از بالا ریخته بودند و لخت شده بود، اما هنوز می شد در پسِ پوست خشکیده اش، قوت روزگاران باشکوهش را دید. پایین تر، هنوز برگ های نیمه جانی داشت. دو تا کلاغ روی سرشاخه هاش قارقار می کردند.

گفتم:"یا آن قدر آبش می دهند که بخشکد و یا از بی آبی می خشکد."

پدر گفت:"آن دو تا کلاغ اما روی آن نشسته اند."

یکی از کلاغ ها پر زد و رفت.

یاد نیمچه شعری افتادم که روزگاری سروده بودم:

"برای کلاغ ها چه تفاوت

بر گورستان بخوانند

یا بر درخت های دانشگاه..."