تَرکه ی انار

ما

چشم به راهِ نان و خُرما بودیم،

اما

دروغگویِ بزرگ رفته بود

برای دبستانِ پَرت افتاده ما

ترکه انار بیاورد.

از همان روزِ عجیبِ بی‌باور بود

که من از نوشتن مشق وُ

ساعتِ هفت و نیمِ صبح

بَدَم آمد.

من از آن روز به بعد بود

که از نان و نصیحت و خُرما

به خوابِ کبودِ ترکه رسیدم.

(آخر... این چه زندگی‌ست

که شما

یک مشت آدمِ خاموش...!؟)

از آن روز به بعد بود

که ماهیگیرانِ کرانه‌های جنوب

سر انگشت‌های بُریده ما را 

از رود گرفتند

گفتند

رزقِ کودکانِ گرسنه ماست.

این 

که از آسمانِ خُرما و انار...!

سر انگشتانِ ما

پُر از هراسِ مشق وُ 

ترکه و دشنام بود.

ما خسته

ما خاموش

فقط نگاه می‌کردیم،

ما 

رُخسارِ کافور کشیده خود را 

در خونابه دست‌هایمان

نهان کرده بودیم.

"سیدعلی صالحی"

پ.ن.ها:

٭بشنوید:

http://s8.picofile.com/file/83337

56892/M_R_Rahmani_12.mp3.html

دکلمه ی زیبایی از محمدرضا رحمانی، که قطعه ای ست از آلبوم "دلواپس تو نیستم" مانی رهنما.

٭ تصویر از زلزله ی سال گذشته ی سرپل ذهاب.