رگبار...

 عصر که می شود، آسمان ابر می گیرد و بعدش رگبار شروع می شود...؛ این، خلاصه ی هوایِ این روزهای تهران است.

 همین که رگبار شروع شد، سرم را از پنجره بیرون بردم تا خیسِ باران شود. حس خوبی داشت!

  توی مدرسه، پدر یکی از شاگردهام را در راهرو دیدم؛ نمی دانم چطور مرا شناخت، چون یادم نمی آمد دیده باشمش. گفت:"آقای بابایی؟"

 گفتم:"بله، بفرمایید."

دستم را گرفت و با صدای آرامی گفت که پدر فلانی است که از بچه های دهم تجربی ست و چند کلمه ای با من حرف دارد. رفتیم گوشه ای.

 خسته به نظر می رسید؛ انگار که تازه از سر کار آمده باشد. تقریبا به التماس کردن افتاد که هر طور شده نگذارم پسرش در امتحان بیفتد. گفتم:"نگران نباشید، درس پسرتون در حدی هست که قبول بشه."

 گفت:"می دونم، اما خیلی افت کرده. به خدا پارسال درسش خیلی خوب بود..."

 گفت که پسرش خیلی رفیق باز است و مدرسه آخرین پناهگاه اوست تا از چنگال این رفیق ها در امان باشد. گفت که رفیق های خوبی ندارد و هرکاری هم می کند، از آن ها دست نمی کشد. از  گریه های مادرش گفت که هم او  گفته بیاید مدرسه.

 به پسرش فکر کردم؛ با تجربه ای که در برخورد با بچه ها طی این سال های تدریس به دست آورده ام، از آن هاست که می تواند به راحتی جذب حاشیه شود؛ یعنی درصد این قابلیت در او زیاد است. یاد عکس هایش در اینستاگرام افتادم؛ راست می گفت. آن عکس های دست جمعی، به یک دانش آموز نمی خورد....

 دلم برای پدرش سوخت؛ دستم را گرفته بود و رها نمی کرد. مثل کسی بود که می خواست گُل اش را از رگباری تند حفظ کند و انگار زورش به آن  رگبار نمی رسد.

 بهش قول دادم که نگران نمره ی ریاضی پسرش نباشد و او شادمانه دستم را فشرد، برایم دعا کرد و خداحافظی کرد و رفت. آن قدری درباره ی حرف های پدرش مطمئن شده بودم که حاضر بودم هرطور که شده نمره اش را به ده برسانم.

 سر جلسه ی امتحان، یاد موقعیت مشابهی افتادم که سال ها پیش  اتفاق افتاد؛ مادری درمانده که بدون اطلاع پسرش به مدرسه آمده بود و با گریه چنین حرف هایی درباره ی پسرش زد. در آن مورد، درباره ی پسرش پرس و جو کردم و وقتی مطمئن شدم که مادرش راست می گوید، نمره اش را به قبولی رساندم و او سال اول دبیرستان را طی کرد و در سال های بعد که معلمش نبودم، دیدم که تا پیش دانشگاهیِ رشته ی انسانی پیش رفت و حداقل در آن بازه ی زمانی، از گزند اجتماع پیرامونش در امان ماند....

 خوشبختانه وقتی به برگه اش رسیدم، بدون هیچ کمکی، نمره ی قبولی را آورد.

 حس خیلی خوبی به ام دست داد.

 یاد پدر و حرف هایش افتادم و گریه های مادر. دعا کردم که پسرش، نمره ی بقیه ی درس ها را هم بیاورد.

پ.ن:

 با سپاس از همراهی دوستان فرهیخته، حتما به شان سر خواهم زد و پست هایشان را خواهم خواند.