من اهل دوســــت داشتنم، تــــــــو اهل کجایی...؟

  خیلی وقت ها پیش می آید که یک پست وبلاگم را بارها و بارها بخوانم، شاد شوم، غمگینی کنم... مثل این پست آخر درباره ی هوشنگ گلشیری بزرگ و این عنوان زیبا از همسرش که «اگر نمی نوشت، می مرد!»

  من عاشق این عنوان شدم و این پست را گذاشتم؛ اصلا همه ی آن توضیحات، حاشیه نویسی بر این عنوان است. اصل همین است و بس.

  راستش من هم همین طورم! یعنی اگر ننویسم، می میرم! هیچ اغراقی در کار نیست، یا هیچ مقایسه ای؛..

  نوشتن همیشه حال من را بهتر می کند، مثل همین حالا که دلم خیلی گرفته است و دارم این ها را می نویسم.

 من باید بنویسم، باید بخوانم، وگرنه می میرم...

پ.ن:

عنوان از مهدی اخوان ثالث نازنین است.