استاد تویی...

در خرابه های یک دهکده، کمال الملک مشغول کشیدن تابلویی از یک پیرمرد روستایی است.

کمال الملک آرام آرام به طرف منزلش به راه می افتد و پس از گذشتن از کوچه باغ های ده، بالاخره به خانه می رسد و بر روی سکوی جلو خانه می نشیند. یارمحمد از راه می رسد؛ وارد خانه می شود و یک ظرف سیب برای استاد می آورد.

یار محمد: بفرمایید استاد؛ آب و هوای تبعید، سیب رو هم رنجور می کنه.

  استاد سیبی برمی دارد و بو می کند. یار محمد در حال بافتن قالی است. استاد نیز مشغول رنگ کردن تابلوی خود است. یار محمد قالیچه را پیش پای استاد می نهد و آن را پهن می کند.

یار محمد: استاد، قالیچه به خواست خدا تمام شد. عهد کرده بودم که اگر زنده ماندم و قالیچه تمام شد، با خاک پای شما تبرک بشه.

  آقا قدم رنجه بفرمایید، گرچه این زیر پایی شأن استادان هنر نیست.

  کمال الملک به تابلوی خود و سپس به قالیچه نگاه می کند. تابلوی خود را از روی بوم برمی دارد و به زمین می گذارد و با اندوه فراوان رو به یارمحمد می گوید:

کمال الملک: استاد تویی؛ هنر، این فرشه؛ شاهکار این تابلوست. دریغ، همه ی عمر یک نظر به زیر پا نینداختم. هنر، این ذوق گسترده ست؛ شاهکار، کار توست یار محمد، نه کار من.

  (از فیلمنامه ی «کمال الملک»، اثر زنده یاد علی حاتمی که فیلمش به سال ۱۳۶۲ ساخته شد.)

پ.ن:

 تصویر، قالی معروف به «اردبیل» است که در زمان شاه تهماسب صفوی توسط استاد «مقصود کاشانی» به سال ۹۱۸ خورشیدی بافته شد و به آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی اهدا شد. این قالی بی نظیر، طی یک داستان تلخ از ایران خارج شد و هم اکنون در موزه ی "ویکتوریا و آلبرت" نگهداری می شود. جفت این قالی هم وجود دارد که آن هم در موزه ی "لوس آنجلس کانتی" ست.