آخرین ضربه رو محکم تر بزن...

  خرداد هشتاد و سه بود؛ من بودم، داوود عباسی و برادرش اکبر، محمد ایمانخانی، و محمد سلیمانی. عصر باهم از میدان رسالت تاکسی ای کرایه کردیم و رفتیم «چشمه اعلای دماوند». شب را توی درختان نزدیک چشمه به صبح رساندیم. شب سردی که چادرمان را یارای ایستادگی در برابرش نبود. به ناچار پای کُنده ی درختی که آتش زده بودیم، شب را به سپیده رساندیم. سرما تا مغز استخوانمان نفوذ کرده بود.

  فردایش تا عصر آن جا بودیم. لای درخت ها می خواندیم. محمد ایمانخانی برای ناهار، سوسیس کباب کرد. محمد سلیمانی «کِرمی» رقصید!.. حال خوشی بود.

  مردمان مهربانی داشت چشمه اعلا.

  واکمن سونی من همراهمان بود و ترانه ی « درخت » از ابی که ورد زبانمان بود.

یادش بخیر...

توی تنهایی یک دشت بزرگ

که مث غربت شب بی انتهاس

یه درختِ تن سیاهِ سر بلند

آخرین درختِ سبزِ سرِپاس

رو تنش زخمه  ولی زخم تبر

نه یه قلب تیرخورده‌  نه یه اسم

شاخه هاش پر از پرِ پرنده هاس

کندویِ پاکِ دخیلِ و طلسم

چه پرنده ها که توو جاده‌ی کوچ

مهمون سفره‌ی سبز اون شدن

چه مسافرا که زیر چتر اون

به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی

با یه خورجینِ قدیمیِ قشنگ

با تو نه سبزه نه آینه بود نه آب

یه تبر بود با تو با اهرم سنگ

اون درختِ سر بلند ِ پرغرور

که سرش داره به خورشید می رسه

منم  منم

اون درخت تن سپرده به تبر

که واسه پرنده ها دلواپسه 

منم  منم

من صدای سبز خاک سربی ام

صدایی که خنجرش رو به خداس

صدایی که توی بهت شب دشت

نعره ای نیس ولی اوج یک صداس

رقص نرم دستت ای تبر به دست

با هجومِ تبرِ گشنه و سخت

آخرین تصویرِ تلخِ بودنه

تویِ ذهنِ سبزِ آخرین درخت

حالا توو شمارش ثانیه هام

کوبه های بی امون تبره

تبری که دشمن همیشه‌ ی

این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پرِ پرنده هام

تو بزن  تبر بزن

من به فکر غربت مسافرام 

آخرین ضربه رو محکم تر بزن

 "ایرج جنتی عطایی"

بشنوید. آهنگساز: سیاوش قمیشی

پ.ن:

عکس را داوود ازم گرفت؛ این شلوار کبریتی را خیلی دوست داشتم. دم عید از کوچه برلن خریدمش. این رنگش فقط تن مانکن بود و فروشنده گفت که فقط اگر می خواهی، از تن مانکن درآورمش و من هم گفتم می خواهم!

...

٭٭ بعدا نوشت: (۱۰/۲۳/ ۹۸)

اکبر پیش از داوود زن گرفت.

داوود حالا معلم است.

 محمد ایمانخانی پس از ازدواج، مدتی در عسلویه کار و زندگی می کرد، سپس به تهران برگشت.

 محمد سلیمانی پس از آزمودن شغل های متفرقه، جذب نیروی انتظامی شد. در یکی از مرا کز اخذ رأی در انتخابات که در مدرسه ای دخترانه برگزار می شد، با خانم مدیر آشنا شد و مدتی بعد با او ازدواج کرد.