نپرس طعم مرا...

هزار  بار  اگر  امتحان  کنی  اینم

عوض نمی شوم آن "آدم" نخستینم 

منم پیامبری بی کتاب و بی اعجاز

که شبهه های خودم رخنه کرد در دینم

چه خنده ها که دگر روی صورتم ننشست

چه اشک ها که نشست و نداد تسکینم 

رسیده دستِ پر از خواهش‌ام به عرش، بگو

که "خیر" می شنوم یا که "خیر" می بینم؟

نپرس طعم مرا ، مثل سم نخوردنی ام

چه فرق دارد اگر تلخ یا که شیرینم؟

بغیرِ آه از این سینه بر نمی آید

کتاب شعرِ پر از بیت های غمگینم

"جعفر مقیمیان"