چوپی

 پنج شنبه شب پیش، عروسی مرتضی بود؛ آخرین و کوچک ترین برادرم! عروسی در یک تالار نزدیک خانه مان بود. صبح که بیدار شدم و به عادت همیشگی پنجره را باز کردم، از تماشای آن همه برف جا خوردم!.. ناخودآگاه عروسی برادر بزرگم خاطرم آمد؛ آن هم در یک روز برفی بود! من، کودکی کنجکاو و بازیگوش، کنار برادرم روی پشت بام دکان پدرم ایستاده بودم. یکی از عموها و چندتای دیگر هم بودند. ساز و دهل هم بود. یادم نیست که چه وقتی از روز بود. آتش روشن کرده بودیم. سوز سردی می آمد. برادرم، قبراق و سرحال، یک پیراهن سپید و شلواری سبزرنگ پوشیده بود. صورتش را اصلاح کرده و سبیل مرتبی داشت. دکان پدرم، بلند،  نبش یک چهار راه بود. عروس و جمعیت همراهش از کوچه ی پایین پیدا شدند. برف، باریدن گرفته بود و باد، آتش روی پشت بام را تکان می داد.

  عروس آرام می آمد. پدرم و عمویش از دو طرف همراهی اش می کردند. چادر سپیدی بلند  سر کرده بود که پارچه ی قرمزی  روی صورتش کشیده بودند و روی آن اسکناس سنجاق کرده بودند. زن ها پشت سرش کل می کشیدند.

  روی پشت بام، عمویم سیبی به دست برادرم داد. برادرم آن را چندبار دور خودش چرخاند و بعد محکم به سمت عروس پرتاب کرد. جمعیت همراه عروس برای قاپیدن سیب، خیز برداشتند. بعد اناری پرتاب کرد و بعدش سیب دیگری... رسم بود که داماد به سمت عروس سیب و انار پرت کند. با هر پرتاب، جمعیت موج برمی داشت و ساز و دهل اوج می گرفت. مادرم روی عروس نقل و سکه می پاشید. بچه ها به دنبال سکه ها، روی زمین را جست و جو می کردند. برادرم گاهی لبخندی می زد!...

  سال ها از آن عروسی گذشته است...

  عروسی مرتضی هم در شبی سرد بود. باد در کوچه ی باریک تنوره می کشید. جوان ها پیش از وقتی عروس و داماد از ماشین پیاده شده و از روی خون گوسفندی ذبح شده رد شوند، چوپی را آغاز کرده بودند؛ دسته ی رقص کردی، که «شور» اش، سرما را پس می زد...