کوتاه درباره ی کتاب «آدم ها»، نوشته ی احمدغلامی

حکایت آدم های آشنا 

  «آدم ها»، مجموعه ای ست شامل شصت و دو داستان کوتاه درباره ی آدم ها و سرنوشتشان؛ اسامی قصه ها هم اغلب نام آدم هایش را با خود یدک می کشد؛ نام هایی خاص مانند جلال دلقک، اصغر سیاست، اسی دزده، حسن چهچه، ابی گوش دراز و ... که متناسب با قصه، انتخاب شده اند. شیوه ی روایت کتاب، ساده، روان و با لحنی خودمانی ست و رگه ی طنز در اغلب قصه ها دیده می شود، هرچند سرنوشت بسیاری از این آدم ها تراژیک است. بیشتر قصه های کتاب دارای ابتدا، انتها و نقطه ی عطف اند و کم نیستند قصه هایی که چون خاطره ای، برشی از لحظات نویسنده را به ذهن متبادر می کنند.

  مفاهیمی آشنا چون رفاقت، هم بازی، بچه محلی، در بیشتر قصه ها دیده می شود. همچنین است جبهه، که در بساری از قصه ها حضوری پررنگ دارد و غالباً محملی می شود برای تطهیر یا تغییر آدم ها. اما شاید هیچ عنصری به اندازه ی «تقدیر» در قصه ی این آدم ها به چشم نیاید....

  اما، اگر نویسنده به آوردن تعداد کمتری قصه در کتاب رضایت می داد، کما این که قصه های مشابهی در کتاب به چشم می خورد - مانند قصه های «امیر» و «فرهاد»- یا نیاوردن قصه های ضعیف – چون «پری ترکمان» یا «معصومه» - کتاب سر و شکل بهتری پیدا می کرد و واقعاً این همه «آدم» در یک کتاب چه می کنند؟! و این چنین می شود که پایان خیلی شان را به راحتی می توان حدس زد. همچنین، نویسنده می توانست خلاقیت بیشتری در کتاب به خرج دهد، مانند آن جا که قصه ی «کامران شوکت2 » ، ادامه ی «کامران شوکت 1» اما در مقطع زمانی جلوتر است، یا این که نویسنده پس از تعریف کردن کامل قصه ی «جواتی 1»، در «جواتی 2» یادآور می شود که قصه ی اولی را مجید خالی بند تعریف کرده است...!

  مشخصات کتاب:

  آدم ها – احمد غلامی – نشر ثالث – چاپ پنجم: 1391.